"Ojek, Pake ?"
Aku
noleh. Saeba kagetku jebule sing nawani bocah wadon umur sekitar 30 tahunan.
Dheweke nggawe jaket kulit warna coklat, ngepres. Ngono isih ditambahi sal biru
sing nggubet ing gulune. Dedege sedheng, bocah wadon kuwi dhuwure udakara
160-an senti. Kanthi ngganggo clana jeans ireng tampilane katon pantes banget.
"Kula
betakaken nggih, Pak...." clathune banjur ngangkat karton wadah jajan lan
buwah gawanku, age-age wanita kuwi marani N'MAX sing diparkir nang
mgisor uwit.
"Endi
tukange ojek, Mbak ?" takonku.
"Nggih
kula piyambak lho, Pak"
"Hah
??"
"Wonten
menapa, Pak ?"
Aku
meneng. Mesthi wae semu gumun. Racake tukang ojek ki priyayi kakung. Iki kok
cah wadon, ayu pisan. Pawakane lencir kuning. Nalika bukak maskere sing
ngalangi panyawangku, aku mlongo. Lha piye, jebul meh kaya Amanda Manopo,
bintang sinetron _Ikatan Cinta._ Jiblles. Ora slewah.
"Mangga,
Pak...." clathune sing gawe aku gragapan. Dheweke mesem.
"Aku
tak sing ning ngarep ya, Mbak ?" jareku usul.
"Hehee...."
bocahe mung mlengeh karo ngulungake kunci kontak lan heleme.
"Kakunge
tindak ngendi Mbak, kok slirane ngojek dhewe?" takonku ing sela-selane
mesin sepeda montor sing ngleser ana dalan. Ora maido montor anyar.
"Napa,
Pak ?"
"Garwane
kerja ning ndalem ya, Mbak ?" takonku setengah nylidhiki. Kok kaya
intel, batinku, hehe....
"Sampun
boten gadhah, Pak ...."
"Innalillahi, wis seda, ye ?"
"Dirayah
tiyang sanes...." jawabe lirih karo ngguyu ning aku isih tengen.
"Astagfirullah
...."
"Kersane,
ta, Pak, kula trimah. Mbokbilih sampun lakon ...." bacute sajak
legawa.
"Terus
....slirane karo putrane, ya ?"
"Dereng
gadhah, Pak...." muni ngono sepeda motore nerak _zebra cross_ nganti
njondhil lan dheweke spontan ngrangkul bangkekanku.
"Sorry,
Mbak, ora weruh, e. " jareku. Bocahe mung ngguyu.
Ora krasa
wis tekan ngarep ngomahku.
"Tak
aturi pinarak sik, Mbak, ayo dilebokne ngomah barange. "
"Injih,
Pak ...." muni ngono karo ngangkat kartonku. Banjur mlebu ana ruang tamu.
'Oh, iya.
Asmane sapa, slirane ?"
"Kula
DINA, Pak ...."
"Mbak
DINA ngersakne unjukan adhem apa anget ?" pitakonku.
"Wadhuh,
boten sisah, Pak ...."
"Wis
kadhung ki" jareku karo nggawa jus jeruk sing mentas tak jupuk saka
kulkas.
"Ayo,
diunjuk,
"Injih,
Pak .... Ibuk tindak pundi, Pak ?" pitakone. Aku unjal ambegan, sadurunge
njawab bloko.
"Ibu
wis kapundhut, wis meh nyewu, kok. Aku ya ijen. Anakku telu wis padha mentas,
kabeh digawa bojone dhewe-dhewe. Hehee ...." guyuku sepa.
"Lajeng
Bapak taksih ngasta ?"
"Wis
pensiun, telung taun kepungkur. Trus slirane yen ngojek ya 'siang-malam' ta,
Mbak ?" aku nyoba ngalihne ukara.
"Boten.
Namung siyang, Pak ...." ngakune.
"Iya.
Kuwi luwih prayoga. Jalaran slirane ki, nyuwun sewu, ayu. Jujur sakjane aku ora
lila yen dadi tukang ojek senajan kuwi pegaweyan halal." bacutku.
Dina
dhingkluk. Katon rikuh.
"Wis
terus pira ongkose mau ?" punggelku.
"Sakersa,
kula dherek...." jawabe. Aku ndudut lembaran abang saka dompet banjur tak lungne.
"Wah,
boten wonten wangsulipun, Pak...." ucape Dina.
"Wis
diasta wae, ora usah disusuki. Minangka simpatiku marang slirane."
"Nanging...."
"Nanging,
ora apa-apa, Mbak DINA ?"
"Kula....
boten sekeca, Pak...." guneme rikuh. Aku meksa tak kon nampani. DINA,
makaping-kaping anggone ngucapake rasa syukur.
***
WIWIT
kuwi DINA dadi langgananku. Malah kerep tak aturi mapag barang. Yen ora sambang
putu, ya lungan njaban kutha.
Sore kuwi
udane kaya disok saka langit. Ngandeg anggonku arep lelungan. Kamangka DINA wis
ana omahku, njemput.
"Lajeng
kadospundi, Pak ? jawahe sajake deres,
"Ora
apa-apa. Ning kene wae. Ora usah kesusu. Aku seneng yen ketemu sliramu. "
jareku apa anane.
DINA mung
mlengeh.
"Umpama
saiki slirane ora usah ngojek, piye ?" takonku sabanjure.
"Lho,
sampun pedamelan kula, lho, Pak ...."
"Bener.
Ning kaya-kaya aku ora lila yen slirane ngojek. Aku...." suaraku kandheg
ing gulu, "Aku pengin slirane ana omahku kene ngganteni swargine ibune...."
bacutku jujur.
DINA
dhingkluk sawetara. Katon praupane semburat jambon. Banjur dhangak nyawang aku,
katon rikuh banget malah kepara kisinan.
"Aja
kok jawab saiki Din, iki dudu crita cekak sing ngayawara, utawa wacan instan,
ning kasunyatan. Bab ati lan privacy ...." tembungku sareh.
"Injih,
Pak .... kula nyuwun wekdal sawetawis njih? Badhe nglaras manah rumiyin
...."
"Ning
aja suwi-suwi ya, jawabe ?"
"Injih,
Pak ...."
"Nanging
sabisa-bisa jawaben. Yen ora sarujuk, aku ora gela. Tenan, kok ,..."
"Injih.
Sembah nuwun njih, Pak, kula Badhe nyuwun pamit rumiyin...." kandhane.
Udane wis terang. Malah srengengene katon semburat. Wis keplorot ana langit
kulon. Ngacik wayah sore ....
***
MEH
setengah wulan suwene ora ana kabar saka DINA. Nalika tak hubungi hapene ora
aktif. Aku ora gela. Pancene sing kleru aku, kok kaya kebo nantang pasangan,
utawa sing pas kaya wong cebol nggayuh lintang. Utawa maneh, gaplek pringkilan
.... wong wis tuwèk petakilan, batinku. Hahaaa ....!
Bubar
sholat jama'ah saka langgare Kyai Zaenal Fanani, aku nyandhak sepeda
motor. Kangen putu. Wis sepasar iki ora ketemu, lucune putu kaya gawang-gawang
ing mripatku. Honda Vario-150 tak gelak nyuwek bulak Jiwut sing sepi. Apa maneh
wayahe wis bakda Ngisyak, mentas udan pisan, sadawane dalan katon samun. Tekan
kidul makame Pasar Gede, aku mandheg, arep tuku jajane putuku dhisik. Senengane
'Silver Queen' lan 'Oreo'. Durung nganti mlebu swalayan krasa hape sing ana
kanthong jeans kedher ambal-ambalan. Banjur tak priksa, DINA !.
"Assalamu'alaikum,
Bapak ...."
"Wa'alaikum
salam .... slirane ta Cah Ayu?"
"Injih,
Pak..." swarane cemlengking. 'Nyuwun duka lho, Pak.... kula nembe matur
samenika ...."
"Iya.
Ora dadi apa, DIN. Aku wis krasa yen slirane ora sarujuk. Aku sing nyuwun
pangapura ya, DIN ...." jareku apa anane.
"Lho....
lho .... kok Bapak dhawuh ngaten ?"
"Lha
piye, ta, Cah Ayu. Rak ya bener ta ?"
"Boten
leres !"
"Lire
piye ?"
"Kula
.... kula...." durung tutug anggone tilpun kesusu hapene mati. Tak bel
bola-bali ora kena.
"Mbak
pulsa 50 ribu ke nomor ini !" uniku menyang kasire swalayan. Nomere DINA.
"Ngapunten
Bapak nembe pulsanipun telas. Matur sembah nuwun transferipun pulsa he hee
...."
"Iya,
Cah Ayu .... terus piye bacute ...." takonku ora sabar.
'Kula
.... kula .... dherek kersanipun Bapak ...." swarane karo nangis.
"Lho,
ngapa kok nangis Cah Ayu ....?"
"Kula
.... kangen, Pak ...." jawabe. Jawaban sing ringkes. Kanggeku wis cukup
sakabehe.
Kutha
Solo wis sepi. Putuku palinga wis babuk. Ning atiku wis ayem. Seneng banget.
Nganti ora krasa aku rengeng-rengeng dhewe kaya wong edan.
"Senajan kowe ngilang ra bisa tak sawang, nanging ning ati tansah kelingan ...." Heheee ....
Trus
lamat-lamat aku krungu suworo......mbahkung.... mbahkung.... wungu mbah.... Tibake
putuku nggoyok² awakku
Halaaahhhh,
tibak'e ngimpi to iki mau.
Buat para pensiunan, iambil dari cerita pendek O J E K
No comments:
Post a Comment